Pim van den Heuvel

Na de jaren 70 waaraan ik met veel plezier heb deelgenomen ben ik met hardlopen begonnen. Het werd tijd voor wat anders, ik sportte altijd al maar écht serieus was dat nooit. In 1988 liep ik, houtje touwtje getraind, mijn eerste marathon in Eindhoven!

De rest is geschiedenis…..

Ben altijd blijven lopen, het heeft tijdens mijn intensieve werk in die jaren (ik speelde en regisseerde  toen jeugdtheater ) veel gebracht. Mijn vrouw en ik hebben in de jaren daarna drie kinderen grootgebracht en ik ben steeds blijven lopen. Zij bood me daartoe de gelegenheid en ik ben haar daar heel dankbaar voor. Kinderen opvoeden, vier vijf keer per week trainen én theater maken waren jaren om nooit te vergeten. Zoveel energie! Daarna zouden er nog vele halve, hele marathons, crossen en hardlooptrainingen volgen.

Het lopen zorgde (meestal) voor een zekere balans in het roerige leven. En dat is nog steeds zo. Weliswaar worden de knieën slechter na al die duizenden kilometers maar zodra ik mijn loopschoenen aantrek krijgt het hele lijf weer zin, zowel mentaal als fysiek. Het is een sein voor mijn hele gestel dat zich weer klaarmaakt om lekker te werken.

Ik heb uit interesse in de jaren 90 mijn trainersdiploma gehaald. (herexamen theorie in Papendal waar ze me mentaal totaal hebben uitgewoond ☹) Naast lopen hou ik ook heel erg van fietsen en door eerder genoemde slechter wordende knieën doe ik dat meer en meer. Het is minder belastend en het plezier met een groep of solo in goed tempo een mooi traject te rijden is ook heel fijn.  

Omdat ik vlakbij het Westerpark woon kwam ik vaak lopers van HardlopenAmsterdam tegen en kreeg weer zin in trainingen geven. Omdat ik het proces van “leren te genieten van hardlopen” boeiend vindt wil ik dat beginnende lopers leren.

Ik denk dat ik als 70 tig jarige de oudste trainer bij jullie HardlopenAmsterdam maar wat zegt dat als de geest nog jong en flexibel is!

Tot snel bij mijn trainingen!

Groet van Pim van den Heuvel